Hákarl

Mijn baas kwam eens een keer op het werk met een lekkere snack van zijn moederland, Ijsland.

Hij ging bij iedereen langs, opende het kleine bakje met -het leken wel toffeetjes of iets dergelijks- Hákarl, echter de geur deed anders vermoeden.

Hij deed het goed, waarschuwde niet, zodat de onachtzame collega een blokje in de handen had zonder het ergste te vermoeden.

De geur deed menigeen bijna kokhalzen.

Visgeur heeft voor mij zowiezo al een alarmerend effect, maar dit sloeg werkelijk alles. Alleen het openen van het bakje was al genoeg om de rest van de dag de ramen op kantoor open te houden.

Hákarl staat bij slechts weinig restaurants in IJsland op de kaart, waarschijnlijk om de gasten niet weg te jagen.

Indien men de hákarl door heeft weten te slikken, wordt dit in de regel gevolgd door een flinke slok brennivín, een traditioneel gebrouwen soort jenever. Het eten van hákarl wordt door de IJslanders geassocieerd met moed, kracht en durf.

Aangezien ik zo laf ben als een coyote, hoefde ik de schijn niet op te houden. Bovendien ben ik vegetarier, wat in dit geval ook een mooi excuus was.